PRAGA TO TEŻ WARSZAWA!
Szeroko pojęta Praga – obejmująca główną część prawobrzeżnej Warszawy – była i jest zaniedbywana. Omijały ją publiczne, a co za tym idzie także prywatne inwestycje.
Miały to zmienić fundusze europejskie, z których obficie korzysta Warszawa i cały kraj. Z ich udziałem w wysokości setek milionów euro zaplanowano wiele kluczowych inwestycji. Ale nadzieje Pragi skończyły się w 2009 roku, kiedy obecnie urzędujące władze miasta w ramach „oszczędności” skreśliły lub odsunęły w daleką, pozbawioną europejskiego wsparcia przyszłość, prawie wszystkie projekty infrastrukturalne i modernizacyjne. I tak na przykład:
- Zniknęła śródmiejska obwodnica po stronie praskiej pomiędzy rondem Żaba a rondem Wiatraczna, wraz z tunelem pod tym rondem. To samo stało się z domknięciem zewnętrznej obwodnicy miasta – tiry dalej będą jeździły tranzytem Targową i Grochowską;
- Nie ma projektowanej prawie już prawie 50 lat temu alei Tysiąclecia łączącej Starą i Nową Pragę, od Ronda Żaba do Dworca Wschodniego, podobnie jak tunelu drogowego pod Dworcem;
- Przejazd przez Most Świętokrzyski nie poprowadzi na Targówek Trasą Świętokrzyską, obok Dworca Wschodniego, lecz skończy się na ulicach Pragi;
- Zahamowana została rewitalizacja Pragi, unikalnej i mimo protestów społeczników od lat niszczejącej pozostałości starej Warszawy;
- Spóźniona kolejnych kilka lat druga linia metra dotrze tylko do Dworca Wileńskiego, na Bródno najwcześniej po 2020 roku, a na Gocław, zdaniem władz miasta, metro nie dotrze nigdy.
Związane z Euro 2012 inwestycje sprowadzają się praktycznie do Stadionu Narodowego oraz zniwelowanego terenu wokół. Zniknęły wszystkie towarzyszące Euro 2012 inwestycje infrastrukturalne, poza przebudową przystanku kolejowego Stadion i budynku Dworca Wschodniego – na tory, obskurne perony i tunele nie starczyło pieniędzy i czasu.
W najbliższym otoczeniu Stadionu Goście na Euro napotkają to, co Prażanie mają na co dzień: chaos komunikacyjny, skandalicznie zaniedbane, miejscami wręcz zdegradowane miasto.
Czas na równe standardy
W mieście, zwłaszcza zamożnym jak Warszawa, nie powinno być tak drastycznych różnic cywilizacyjnych, jakie istnieją między warszawskimi dzielnicami po prawej i lewej stronie Wisły. Polityka miejska dyskryminująca praskie dzielnice musi się zmienić. Tych różnic nie zamaże wspólna wszystkim warszawiakom duma z odnowionego i tętniącego życiem Krakowskiego Przedmieścia czy imponująca, zwłaszcza z prawego brzegu Wisły, panorama śródmiejskich wieżowców. Dotyczy to spraw dużych i małych. Metro na Bródno czy Gocław jest nieopłacalne, a na Ursynów i Bielany opłacalne? Po jednej stronie Wisły windy w przejściach podziemnych są brudne i często niesprawne, ale po drugiej stronie Wisły nie ma ich w ogóle! Czas z tym skończyć!
Program dla Pragi
Nowa polityka, czyli decyzje budżetowe i inwestycyjne na różnych szczeblach, musi wreszcie jasno uwzględniać stołeczny charakter Warszawy jako miasta położonego po dwóch stronach Wisły oraz to, że Praga jest jej częścią wymagającą szczególnych nakładów.
Początkiem programu dla Pragi jest powrót do szeregu wymienionych wyżej inwestycji, które błędnie skreślono z planów miejskich, regionalnych i centralnych. Praga musi przełamać pogłębiający się paraliż komunikacyjny oraz uzyskać sprawne połączenia z lewobrzeżną Warszawą. A zatem: miejskie obwodnice, linie metra, poprawa, a być może uzupełnienie przepraw mostowych, inwestycje kolejowe i drogowe. Równolegle: rewitalizacja zaniedbanej zabudowy mieszkaniowej.
Praga to Warszawa, a nie jej peryferie. Prawobrzeżna część stolicy potrzebuje wizji, a do jej realizacji współpracy miasta, parlamentu i rządu oraz inwestorów prywatnych. Tylko wtedy w Porcie Praskim powstanie nowoczesne centrum prawobrzeżnej Warszawy, a obok Stadionu Narodowego wielofunkcyjne centrum kongresowe zamiast pokątnie planowanej, zyskownej dla deweloperów, a drogiej dla ich klientów mieszkaniówki.
Jako wieloletni mieszkaniec Pragi, w której spędziłem dzieciństwo i młodość, poczuwam się do zobowiązania, aby realizację takiego programu, niwelującego wieloletnie zaniedbania umożliwić. Nie jest to problem łatwy, gdyż wiążąc senatora z jednomandatowym okręgiem stwarza się wrażenie, że senator będzie miał szczególne uprawnienia w sprawach jego okręgu. Niestety nie jest to prawdą.
